Πυγμαίοι
Από όλους αυτούς τους ανθρώπους της σύγχρονης Λίθινης εποχής, μετά τους Ζουλού, πιο κοντά στον πολιτισμό είναι οι Πυγμαίοι, που ζουν στις δασώδεις περιοχές της Κεντρικής Αφρικής και τη νοτιοαφρικάνικη στέπα Καλαχάρι.Το ανάστημά τους δεν ξεπερνάει το 1,40μ. Οι Πυγμαίοι είναι ο πιο μικρόσωμος λαός του κόσμου. Ζουν σε καλαμένιες καλύβες, σκεπασμένες με φύλλα μπανανιάς, για να μη μπαίνει μέσα η βροχή, στα δάση του Ισημερινού και η εξέλιξή τους έχει σταματήσει στην παλαιολιθική εποχή. Έχουν όμως μεγάλη προσαρμοστικότητα και κατορθώνουν να επιζούν. Υπάρχουν πολλές φυλές πυγμαίων. Οι Ακα της Κεντρο-Αφρικανικής Δημοκρατίας, οι Μπάκα του Καμερούν, οι Τους- Τούα της Ρουάντα, οι Μπούτι του Ζαϊρ, οι Πυγμαίοι του Μπαγκαντού, του Ιτούρι και άλλοι. Συνολικά στην Αφρική ζουν 180-200.000 Πυγμαίοι.
Οι Πυγμαίοι είναι ένας ανθρώπινος υποπληθυσμός ο οποίος κληρονομικά δεν ξεπερνάει τις 60 ίντσες ύψος. Αναφορές στους Πυγμαίους υπάρχουν στην ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων, την εποχή του Ηρόδοτου ή του Ομήρου. Σήμερα οι Πυγμαίοι βρίσκονται στα τροπικά δάση της Αφρικής καθώς και στη χερσόνησο του Μαλέυ, τις Φιλιππίνες, την κεντρική Νέα Γουινέα και τα νησιά Ανταμάν της Ινδίας. Κάποιοι Πυγμαίοι διατηρούν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους βασισμένο στο κυνήγι και τη συλλογή τροφής, και άλλοι έχουν εγκατασταθεί σε αγροτικές περιοχές. Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί των Αφρικανών Πυγμαίων εκτιμώνται γύρω στις 150.000 με 300.000 και πιστεύεται ότι ζούσαν στην κοιλάδα του Κονγκό πολύ πριν την εμφάνιση άλλων φυλών. Η πιο γνωστή φυλή, οι Μμπούτι ή Μπαμπούτι είναι οι κοντύτερη από όλες τις ανθρώπινες φυλές, φτάνοντας κατά μέσο όρο τις 51 ίντσες ύψος. Ο Κέβιν Ντάφυ, ο οποίος μελέτησε τους Πυγμαίους στον επίλογο του βιβλίου του Παιδιά του Δάσους (1984) γράφει: « Για τους Μμπουτ το παρελθόν δεν έχει σημασία γιατί έχει φύγει ανεπιστρεπτί.
Το μέλλον, δεν επιθυμούν ιδιαίτερα να το ελέγξουν γιατί δεν υφίσταται ακόμη. Το παρόν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα, και για αυτό πρέπει να διακατέχεται από ενδιαφέρον για τους άλλους, από αγάπη και κάποιες φορές πάθος. Η αρμονία με την οποία ζουν στο περιβάλλον τους οι Μμπούτι είναι κάτι από το οποίο όλοι μπορούν να διδαχθούν. Η έμφυτη ευγένεια, η μουσική τους, ο χορός και το τραγούδι τους, μία πλούσια λαϊκή παράδοση, η δυνατότητα τους να ελέγχουν ένα περίπλοκο περιβάλλον -όλα αυτά αντανακλούν τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους, έναν πολιτισμό τόσο πετυχημένο που θα μπορούσε να διαρκέσει περισσότερο από κάθε άλλον πάνω στη γη… Σήμερα ο ελεύθερος, νομαδικός τρόπος ζωής των Μμπούτι πλησιάζει στο τέλος του.
Οι πρώτοι κάτοικοι του Ιτούρι (δάσος του Κονγκό όπου διαμένουν οι Πυγμαίοι) έχουν διαταχθεί από μία απομακρυσμένη κυβέρνηση να εγκατασταθούν οριστικά σε χωριά κατά μήκος δρόμων όπου θα απογράφονται και θα πληρώνουν φόρους. Οι Πυγμαίοι βλέπουν τα δάση που κατοικούν να καταστρέφονται για ξυλεία, και ως αποτέλεσμα αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Πολλές φορές τους αφαιρούνται βασικά δικαιώματα καθώς δεν θεωρούνται ισότιμοι πολίτες. Στο Καμερούν, η ζωή των Μπαγκβέλι έχει διαταραχθεί από έναν αγωγό πετρελαίου ο οποίος χρηματοδοτείται από την Παγκόσμια τράπεζα και ο οποίος χτίζεται στη γη τους. Οι Μπάτβα του ανατολικού Κονγκό, του Μπουρούντι, της Ρουάντα και της Ουγκάντα βλέπουν τα δάση τους να καταστρέφονται και σπάνια επιζούν αλλού. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που υφίστανται σήμερα οι Πυγμαίοι είναι ο κανιβαλισμός.
Οι Πυγμαίοι είναι ένας ανθρώπινος υποπληθυσμός ο οποίος κληρονομικά δεν ξεπερνάει τις 60 ίντσες ύψος. Αναφορές στους Πυγμαίους υπάρχουν στην ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων, την εποχή του Ηρόδοτου ή του Ομήρου. Σήμερα οι Πυγμαίοι βρίσκονται στα τροπικά δάση της Αφρικής καθώς και στη χερσόνησο του Μαλέυ, τις Φιλιππίνες, την κεντρική Νέα Γουινέα και τα νησιά Ανταμάν της Ινδίας. Κάποιοι Πυγμαίοι διατηρούν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους βασισμένο στο κυνήγι και τη συλλογή τροφής, και άλλοι έχουν εγκατασταθεί σε αγροτικές περιοχές. Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί των Αφρικανών Πυγμαίων εκτιμώνται γύρω στις 150.000 με 300.000 και πιστεύεται ότι ζούσαν στην κοιλάδα του Κονγκό πολύ πριν την εμφάνιση άλλων φυλών. Η πιο γνωστή φυλή, οι Μμπούτι ή Μπαμπούτι είναι οι κοντύτερη από όλες τις ανθρώπινες φυλές, φτάνοντας κατά μέσο όρο τις 51 ίντσες ύψος. Ο Κέβιν Ντάφυ, ο οποίος μελέτησε τους Πυγμαίους στον επίλογο του βιβλίου του Παιδιά του Δάσους (1984) γράφει: « Για τους Μμπουτ το παρελθόν δεν έχει σημασία γιατί έχει φύγει ανεπιστρεπτί.
Το μέλλον, δεν επιθυμούν ιδιαίτερα να το ελέγξουν γιατί δεν υφίσταται ακόμη. Το παρόν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα, και για αυτό πρέπει να διακατέχεται από ενδιαφέρον για τους άλλους, από αγάπη και κάποιες φορές πάθος. Η αρμονία με την οποία ζουν στο περιβάλλον τους οι Μμπούτι είναι κάτι από το οποίο όλοι μπορούν να διδαχθούν. Η έμφυτη ευγένεια, η μουσική τους, ο χορός και το τραγούδι τους, μία πλούσια λαϊκή παράδοση, η δυνατότητα τους να ελέγχουν ένα περίπλοκο περιβάλλον -όλα αυτά αντανακλούν τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους, έναν πολιτισμό τόσο πετυχημένο που θα μπορούσε να διαρκέσει περισσότερο από κάθε άλλον πάνω στη γη… Σήμερα ο ελεύθερος, νομαδικός τρόπος ζωής των Μμπούτι πλησιάζει στο τέλος του.
Οι πρώτοι κάτοικοι του Ιτούρι (δάσος του Κονγκό όπου διαμένουν οι Πυγμαίοι) έχουν διαταχθεί από μία απομακρυσμένη κυβέρνηση να εγκατασταθούν οριστικά σε χωριά κατά μήκος δρόμων όπου θα απογράφονται και θα πληρώνουν φόρους. Οι Πυγμαίοι βλέπουν τα δάση που κατοικούν να καταστρέφονται για ξυλεία, και ως αποτέλεσμα αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Πολλές φορές τους αφαιρούνται βασικά δικαιώματα καθώς δεν θεωρούνται ισότιμοι πολίτες. Στο Καμερούν, η ζωή των Μπαγκβέλι έχει διαταραχθεί από έναν αγωγό πετρελαίου ο οποίος χρηματοδοτείται από την Παγκόσμια τράπεζα και ο οποίος χτίζεται στη γη τους. Οι Μπάτβα του ανατολικού Κονγκό, του Μπουρούντι, της Ρουάντα και της Ουγκάντα βλέπουν τα δάση τους να καταστρέφονται και σπάνια επιζούν αλλού. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που υφίστανται σήμερα οι Πυγμαίοι είναι ο κανιβαλισμός.
Επιμέλεια σελίδας: Φουντά-Κόντου Ιωάννα